Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/404

 Wiesz — dodała — wiesz?... czasem mi się zdawało, że ty go kochasz?
 — A! moja mamo, spuszczając oczka zamruczała Felicya — w początku czynił na mnie impressyę — przyznaję się, miałam słabość... Był zupełnie inny od Leosia — to go w moich oczach czyniło powabnym... ale potem! Oni tacy wszyscy — zakończyła... na czas krótki dosyć zabawni — ale dłużej — jak się tylko zajrzy do dna! Pustki w nich.... nie ma nic. Ziewać się chce, i trzeba innej szukać zagadki.
 Zegar wybijał dwunastą...
 — Chodźmy spać! odezwała się wstając marszałkowa...
 Pocałowała leżącą córkę, i krokiem wolnym wyszła z pokoju, w którym się już dzwonek rozlegał. Z za portyery wychyliła się dość ładna twarzyczka garderobiany, która tam zapewne od dawna oczekiwać musiała...
 — Ziniu moja! ziewając przemówiła piękna pani — jak ja jestem dziś zmęczona! Głowę mi tak rozgadali... aż pęka. Mama — książę — hrabia... nie było końca...
 Nie wiesz co się dzieje z panem Leonem?
 — A zkądże ja o tem mam wiedzieć? opryskliwie odparła panna...
 — O! westchnęła Felicya — nie gniewajże się... nie wiesz?... to mi wszystko jedno...
 Po momencie milczenia, Zizia, jakby się namyśliwszy, dorzuciła:
 — Pan Leon miał jechać do miasta...
 Ale pani już myślami innemi zajęta, wcale nie słuchała.
 Po mieście od dni kilku chodziły już pogłoski o złym bardzo stanie interesów pana Leona. Stan ten przewidywano od dawna, marnotrawstwo nie-