Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/413

skandal... ogłaszać ruinę, żony się wyrzekać... z takim rozgłosem!...
 — Ale, mój baronie — odparł Leon trochę draśnięty — śmieszny jesteś... cóż tobie do tego?
 — Co mnie do tego? palnął się Michelis w piersi — ja jestem najlepszym przyjacielem pańskim! Ja chcę pana ratować — ja na to nie pozwolę. Ja — pan żądałeś od hrabiego piętnaście, ja mu daję ośmnaście tysięcy rubli rocznie i mieszkanie w pałacu... Pan się zrzekasz interesów na żonę. Rozwodu nie potrzeba... umówicie się o dobrowolną separacyę, a pozornie, dla świata, będziecie mężem i żoną. Skandal unikniony... Hrabiego precz za drzwi!
 W miarę jak Leoś słuchał, lice mu się rozjaśniało, jutrzenka pokoju, nadzieja lenistwa niczem niezamąconego świtała mu znowu... Nie pytając o nic więcej, rzucił się na szyję barona.
 — Zbawco mój! — możesz to być — te wszystkie piękne rzeczy?...
 — To od was zależy! zawołał baron.
 Leon z krzesła się porwał, i w szlafroku po pokoju tańcować zaczął. W chwilę potem znowu ściskał barona...
 — Mów — jak to będzie? mów?
 — Pan Leon zrzekasz się na żonę interesów — a ja biorę plenipotencyę. W domu się nic nie zmienia. Pan zatrzymujesz appartament swój i masz pensyę zapewnioną. Naturalnie żyjecie separowani.
 Leon mu w oczy spojrzał, prychnął i pocałował go.
 — To mi wszystko jedno... Rozwodu nie będzie?...
 — Po cóż skandal ten?...
 — Szlachetny człowieku — odezwał się Leon pół żartem — wiesz ty co na swe bierzesz ramiona?...
 — To moja rzecz — rzekł krótko Michelis.
 — Ale to układ śliczny! Pałac zostaje, na oko