Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/447

niście, że przez dumę czy niechęć nic od nas przyjąć nie chcecie.
 Stary Łukasz mruczał:
 — O mnie na świecie nie wie nikt, ktom i com za jeden...
 — Ale my dziś wiemy... za cóż nas karzecie?
 — Za co? o! nie darmo! ozwał się Łukasz — bądź pewien...
 I począł wzdychać, a niewyraźnemi wyrazy szemrać:
 — Tak! pójść do was... patrzeć na to co się u was dzieje? Jużem ja tego skosztował i struł się...
 — Gdzie? jak? spytał Moryś.
 — Ty tego nie wiesz — co mam skrywać! mówił Łukasz. Dostałem się po pogrzebie nieboszczyka brata do Warszawy, nie chcąc siedzieć w Zamoroczanach... Co myślisz? byłem stróżem, tak — stróżem w pałacu pana synowca Leona... Patrzałem na jego życie i życie tego łotrowstwa, co go otaczało i ssało...
 Kara boża... kara boża... ząb za ząb! Patrzałem na tę Sodomę i Gomorę... na ich romanse i krygi... a gdy cierpliwości raz nie stało... dałem jednemu łotrowi naukę po grzbiecie... aż mu krwi utoczyłem!
 Powiedzieli że ze wschodów spadł!...
 Rozśmiał się gorzko p. Łukasz...
 — Spadł, spadł mój kij na łeb tego złodzieja... Ot na com patrzał u was... ot na co!
 Maurycy, dla którego były to rzeczy nowe — osłupiał — nie mógł zrozumieć...
 — Mój stryju — rzekł: nieszczęśliwy Leon za swą płochość pokutuje... Nie tyle tam może jego winy, jak tych, co go otaczali.
 — A nie mógł ich rozpędzić? Cóż to on? lalka woskowa?
 Maurycy zmilczał.