Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/449

proszę i w imię ojca nieboszczyka wzywam... A teraz — podał mu rękę — chodźmy razem do dworu... poznacie żonę moją, tej się wstydzić nie będziecie potrzebowali.
 Wyrywał się z razu pan Łukasz...
 — Jak to? tak? w tej siermiędze do was do dworu?...
 — Tak w tej siermiędze, i nie inaczej jak w niej — zawołał Moryś. — Mam prawo po tem, co od was słyszałem, domagać się tego...
 — A co powie Leoś? ironicznie spytał stary...
 — Mniejsza o to co on powie. Idźmy — stanowczo powtórzył Maurycy.
  Łukasz się opierał jeszcze.
 Właśnie pod oknami oficyn, ubrana w suknię czarną, przechodziła Malwina. Moryś otworzył szybę i zawołał na nią. Weszła do pokoju nieśmiało się rozglądając... a spostrzegłszy obcego, cofnąć chciała.
 — Proszę cię, odezwał się Maurycy — to jest stryj nasz rodzony, pan Łukasz Czermiński. Proszę go do nas, odmawia mi; proś ty, może będziesz szczęśliwsza.
 Mocno zdziwiona w początku, pani Maurycowa prędziutko odzyskała spokojny swój i wesoły wyraz twarzy...
 — Ja, jako kobieta — rzekła — mogę nawet nie prosić, ale wprost, będąc gospodynią domu, z jej prawa, pana zabieram...
 Podała mu rękę — pan Łukasz na nią popatrzał.
 — A cóż będzie z moją siermięgą? Wszak ci to wstyd wam zrobi?
 Rozśmiała się Malwina, ruszając ramionami.
 — Widać, że stryj nas nie znasz, odparła — i złe masz o nas wyobrażenie. My przecie Piastowską szanujemy siermięgę... Proszę ze mną.
 Stary gburowaty żołnierz, któremu stokroć było trudniej być grzecznym niż się kłócić — zawahał się jeszcze... spuścił wreszcie głowę i dał się po-