Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/476

 Marszałkowa i książę ukazali się na prrogu.
 — Na ten raz to baron, nie ja, jest genialny — niech powtórzy co powiedział. Skinęła nań.
 Baron wstał i z pewną dumą powiedział swój wniosek.
 — C’est juste, rzekł Augustulus.
 H — Naturalnie — potwierdziła Falimirska: winni są nam indemnizacyę za wszystkie doznane zawody, za zmarnowane lata niepowrotne, dziewicze mojej Felicyi... Za wszystko, cośmy przez nich doznali!...
 A! tak! tak... mówiła zapalając się.
 — Któż o oto z nimi ma traktować? spytał książę — bo ja — przyznam się — ja z tą moja żółcią — to mnie tak irrytuje...
 — Baron? zawołała Felicya — jego to jest myśl, do niego powinno należeć wykonanie! Panie baronie...
 Skłonił się Michelis zgadzając...
 — Więc jutro, gdy się zjawi pan Maurycy — co mu mam powiedzieć? co? pytała marszałkowa.
 Felicya zabrała głos:
 — Że przystajemy chętnie na rozwód — warujemy sobie, że my o niego pierwsi będziemy prosili — ale żądamy słusznej indemnizacyi...
 — Mówmyż, jakiej? szepnął książę.
 Wszyscy spoglądali po sobie.
 — Najprzód — rzekł baron — owe ośmnaście tysięcy rubli — nie ma o czem mówić, same przez się do nas wracają...
 — Same przez się! tak! potwierdzał książę.
 — Dom i wszystko bez wyjątku... ciągnął Michelis.
 — A! ale to mało — to tak jak nic — zawołała Falimirska — śmiesznemby było uważać to za indemnizacyę... Muszą dać Felicyi przyzwoite wyposażenie... muszą...
 — Niech baron je sam oznaczy... dodała, zwracając się ku niemu Felicya.