Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/533

z pewną znakomitą osobistością — tragicznie jakoś zakończonego.
 — Na miły Bóg, cóż to wam jest? zapytał. Co znowu? Prezes!
 — A! niechby go tam! krzyknęła Ida. Co mnie ten prezes, sknera, kutwa, dziesięciu takich znajdę! Tu o życie lub śmierć idzie. Panie Izydorze, jeżeli ty Boga masz w sercu, radź mi i ratuj nieszczęśliwą — bo — umieram.
 — Ale cóż to się stało?
 Ida zbliżyła się oglądając, nie chciała, aby ją siostra słyszała.
 — Wszystko przez to, że człowiek ma miłosierdzie nad familią i że chciałby dla niej jak najlepiej — poczęła. Wie pan Izydor co ja robiłam i robię dla Tosi... matkaby rodzona może tego nie uczyniła... Słowo daję.
 Izydor głową tylko kiwał, w tej chwili kalosz na jednej nodze, w przeciwieństwie z butem obnażonym, więcej go obchodził niż Tosia.
 — Czyby uchowaj Boże panna co zbroiła? szepnął.
 — Ale nie — jakby tak było! jabym ją na miazgę stłukła! odparła żywo Ida. Co to mówić — jeden pan znaczny, grafem go nawet nazywają, rozwodnik... człowiek młody, przystojny, zakochał się w niej, ale na śmierć. Ja mu wręcz powiedziałam: — Ani mi powąchasz jej, chyba się ożenisz, bo na to poprzysięgłam, że ją za uczciwego człowieka za mąż wydam, No, chybabym umarła...
 Otoż — co chciałam mówić?! — ten graf gotów się i ożenić!
 — Ale! wtrącił lzydor.
 — Słowo daję... Tymczasem familia... ciągnęła dalej — widać wyszpiegowała... i na to nie chce pozwolić!
 — Cóż? małoletni czy co?