Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/56

postawisz twarde — bardzo dobrze... ale mówić, że nie masz!... Panie Hersz, to waćpanu — nie przystoi...
 Żyd się zarumienił mimowolnie, uczuł, że Malborzyński miał słuszność, a nie chciał mu jej przyznać...
 — Pan myślisz — odezwał się zakłopotany — że, żydzi kapitały w kuferkach trzymają dla tego, aby się patrzyli na nie... Nie mielibyśmy ich, gdybyśmy się niemi bawili w ten sposób.
 — Przepraszam cię, panie Hersz, kapitał się trzyma bez procentu... gdy się wie, że lichwą za to zapłaci.
 Wyraz „lichwa“ oburzył Hersza.
 — Nie bierz mi za złe — poprawił się Malborzyński — mówię to ogólnie...
 Rozmowa żywo rozpoczęta urwała się, ale gość humoru nie stracił.
 — Niewiele potrzebuję — począł po chwili — trzy tysiące rubli na parę mięsięcy... Spodziewam się przybycia księcia, który...
 Tu jakby się zmiarkowawszy, zatrzymał nieco, i dodał spokojnie:
 — Książe nam jest winien... Mamy początak września, tak? Najdalej w listopadzie oddam... no i procent... to się rozumie...
 Spojrzał na Hersza, który się bawił wyciągniętym mankietem koszuli, oczy trzymając wlepione w ziemię.
 — No — jakże panie Hersz?
 — Nie mam, nie mam — odezwał się żyd cicho... Wszystko włożyłem w handel...
 — Gdyby nawet tak było — zawołał wesoły Malborzyński, który wcale humoru i przytomności nie stracił, zbliżając się do Hersza i usiłując go ująć swą poufałością — zacny, godny, uczynny pan Hersz, mógłby mi uczynić tę łaskę i dostać dla mnie te