Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/1013

nie zgasiło jéj wdzięku, ale go jeszcze podniosło... Kniaź sam się serca swojego przestraszył.
 Michalina siedziała z książką w pierwszym pokoju... uśmiechnęła mu się, wyciągając rękę...
 — Gdzież to książę bywał i dla czego tak strasznemi na mnie patrzysz oczyma?
 — Strasznemi nie ale przestraszonemi — poprawił cicho, siadając przy niéj kniaź Andrzéj.
 — Któż to tak nastraszył?
 — A! pani!
 — Ja? ja? miałażbym tę władzę, o któréj nie wiedziałam wcale?
 — I tę władzę i wszystkie władze, jakie tylko mieć można — rzekł Arusbek smutnie.
 — Grzeczność, za którą nawet dziękować trudno... tak w nią nie wierzę.
 — Czy pani mówisz prawdę?
 — Najprawdziwszą, nie czuję w sobie téj potęgi, jaką mi pan przyznajesz...
 — Niestety — ja ją czuję!
 — Mości książę! to zły doprawdy nałóg, petersburgski może, prawić tak przesadne grzeczności kobietom...
 — Pani! proszę mnie nie wyzywać! mogę powiedzieć coś, co panią przestraszy!
 — Mnie? ale ja jestem nieustraszona! rozśmiała się Michalina.