Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/182

 — Przyznasz pani, spokojnie kończył jenerał, że zrzucić po nim mundur byłoby tchórzostwem i podłością...
 Misia zmilczałe.
 — I nie zabolałoż to pana? spytała.
 — Jestem żołnierzem, spokojnie rzekł Stanisław... być rannym moje przeznaczenie a znieść ranę mój obowiązek.
 Chwilkę chodzili tak po pokoju nic nie mówiąc.
 — Jakże się panu wydała Warszawa? spytała.
 — Dziwnie! gorączkowa... dramatyczna... niezrozumiała.
 — Niezrozumiała? podchwyciła Michalina.
 — Pani jam tyle lat przebył tam, gdzie jest lód, mróz a gorączki nie ma nigdy. —
 — To prawda...
 — I myślisz pan tam zostać?
 — Któż może wiedzieć przyszłość?...
 — Ale pan masz wolę?...
 — Nie wiem, czy w téj chwili mam ją i przyznać to mogę.
 — Mężczyzna?
 — Mężczyzna, pani, ma obowiązki a one krępują wolę...
 — Ale z nich musi sobie zdać sprawę i nie dać ich sobie narzucić. —
 — Zapewne, rzekł jenerał zimno.