Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/232

stara przyjaźń... Szwagier mój... świeć mu Panie.
 — Któż taki? podchwycił ciekawie Władek.
 — Był nim pułkownik Zbyski... wdowę po nim, siostrę moją, znać musicie.
 — Jak to? jak to? pułkownikowa byłaby waszą siostrą...
 — Była — rzekł po cichu ojciec... była... Rodzeństwem jesteśmy po ojcu, nie po matce... ona z innéj jest urodzoną... zawszem ją kochał jak siostrę... ale klasztor, dziecko moje, rwie wszelkie węzły. Zakonnik nabywa nowych braci, wchodzi w rodzinę wielką swego zgromadzenia... to, co za furtą zostało... już mu obce. Na znak tego rozbratu bierzemy imię nowe, wchodząc tutaj i musimy wyrzec się nazwiska.
 Pułkownikowéj dawno nie widziałem. Co się z nią dzieje?
 — Jam ją dziś spotkał — rzekł sucho Władek.
 — Cóż się z jéj synem stało?
 Młody chłopak namyślał się.
 — Mój ojcze, rzekł — nie chciałbym was martwić...
 — Martw, moje dziecko... odpowiedział zakonnik... życie się z czego innego nie składa... Ten syn toć przecież był siostrzeńcem moim...
 — Jest dziś jenerałem w służbie moskiewskiéj...
 — Jenerałem!! powtórzył stary.
 — Ale co gorzéj — matka tak dobra Polka — a on! a on! Moskal zabity.