Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/258

 Wysiadając, spojrzała Marya na okna, światła nie było... Zdało jéj się to dziwném, bo jenerał wybierał się w drogę nazajutrz rano, mógłże się tak rychło spać położyć?... Zaraz w sieniach Maciéj stary ją napotkał z miną wielce frasobliwą — chciała go minąć nie mówiąc, bo słowa z ciężkością z ust się jéj dobywały... ale sługa coś mruczał niezrozumiale.
 — Jenerał... jenerał, ja nie wiem...
 — Położył się? śpi?
 — Ale nie... pilny interes...
 — Co się stało?
 Po pewnym namyśle odezwał się stary.
 — Jenerała nie ma w domu...
 — Nie ma w domu? przerażona prawie podchwyciła jenerałowa — jak to nie ma? Wszak jedzie jutro? wszak kazał pewnie, aby wszystko do podróży było gotowe? Gdzież może być?
 — No — ja nie wiem, odparł chmurno Maciéj — ja nie wiem.
 — Kiedyż wyjechał?
 — Jenerał nie wyjechał.
 — Więc — cóż się stało? niecierpliwie zawołała kobieta.
 — Jenerał wziął płaszcz i wyszedł pieszo...
 — Wyszedł pieszo! powtórzyła Marya Pawłowna, idąc na górę i usiłując ukryć wrażenie, jakie ta wiadomość na niéj czyniła...