Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/421

złego humoru nazywała, mógł w czémkolwiek do ówczesnych robót należeć.
 Jednego wieczora, gdy się najmniéj przybycia jenerała spodziewano, gdyż już był raz przed obiadem, po głosie w przedpokoju poznała go pułkownikowa siedząca z Michaliną. Obie panie zdziwiły się mocno, że przychodził w niezwykłéj godzinie, ale więcéj jeszcze zastanowiła je, gdy wszedł, twarz blada, usta drżące i pomięszanie widoczne. Padł na krzesło milczący, trąc czoło i rzekł do Michaliny:
 — A! jak to dobrze, żem ja tu panią spotkał właśnie się tego nie śmiałem spodziewać.
 Matka spojrzała nań, a Misia podnosząc się spytała:
 — Ale na cóż ja panu przydać się mogę?
 Jenerał milczał chwilę, się wahał — począł chodzić po pokoju, rozpiął mundur, był widocznie tak podniecony, tak niespokojny, że mówić nie mógł. Michalina oczyma go ścigała.
 — Co panu jest?
 — Stanisławie, i ja widzę, żeś nie swój; czy się co stało?
 — Dotąd nic, zawołał stłumionym głosem Stanisław, stając blisko Michaliny — ale wkrótce stanie się nieszczęście wielkie! Branka jest postanowioną, dziś w nocy rozpoczną ją... Na miłość Bożą! panno Michalino, pani co masz stósunki... ostrzeż, każ oznajmić natych-