Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/426

 Matka zarzucała go pytaniami, odpowiadał na nie lakonicznie...
 — Cóż się dzieje w mieście?
 — Nic nie wiem... nic nie rozumiem...
 Misia dodała...
 — Sceny okropne, wrzenie straszliwe... młodzież już poszła, już idzie.
 Jenerał spojrzał na nią.
 — Czemu jéj nie powstrzymacie? spytał.
 — A któżby to dziś potrafił? zawołała Misia.
 — Tak — chyba cud! westchnął Stanisław.
 — Nie mieliście wieści z prowincyi?...
 — Cóż ja wiem? począł spuszczając wzrok; słyszę, nie chcę wierzyć...
 — Ależ przecie nie może przyjść do nierozważnego wybuchu z gołemi rękami, przerwała pułkownikowa — wszyscy wiemy, że broni nie ma...
 — Pójdą z kijmi, rzekł jenerał, jest fatalizm a raczéj... jest nikczemna rachuba, na którą my poczciwi i łatwowierni zawsze brać się dajemy...
 Lice mu się zarumieniło, wstał, oczy miał pałające...
 — Ale jeśli to nieuchronném, jeśli to walka o śmierć i życie...
 Mówiąc to spojrzał na Michalinę i zamilkł nagle... Misia się obraziła.