Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/446

 Ja właśnie, mówił wpatrując się w bladą jéj twarz — przybyłem tu po rozkazy, może mi każecie w czém sobie dopomódz? wziąść bilet... pakować?
 — Nic! nic! do jutra! idź... idź...
 Odwróciła się ze wstrętem od niego...
 — Idź!... zostaw mnie w pokoju... proszę...
 Arsen powoli wycofywać się zaczął, odchodząc i skarbiąc sobie łaskę pokojówki, wcisnął jéj znowu papierek... i wyśliznął się obejrzawszy wprzódy, czy nie ma kogo na ulicy.
 Zgiełki podobne nadto naówczaś zdarzały się często, ażeby uwagę zwracały. Po mieście rozpowiadano sobie o wypadku różnie go tłómacząc, ale tyle było innych a stokroć ważniejszych wieści! W pół godziny po odejściu Arsena jenerałowa, rozkazawszy pakować co najprędzéj — wyjechała...
 Nazajutrz rano pełen różnych nadziei najświetniejszych... które jego fizyognomii nadawały wyraz rozpromieniony, Arsen Prokopowicz zabierał się iść na górę, gdy szwajcar z dołu zawołał.
 — Pan do pani Feminow?
 — A tak...
 — Nie ma jéj, wyjechała wczoraj!
 — Wczoraj? to nie może być, żaden pociąg nie odchodził.
 — Ja nic nie wiem...
 — Ale napisała dokąd?