Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/455

 Co się działo z sercem jenerała, nie umiemy odgadnąć.
 Po chwili milczenia Stanisław przysunął się do matki..
 — Moja mateczko, rzekł, zostały u mnie niektóre drogie po ojcu pamiątki... Krzyż jego... ładownica, pieczątka, zegarek, pierścień... Z tych ostatni tylko zatrzymuję przy sobie a inne proszę, byś mama w depozyt przyjęła.
 — Na co? żywo spytała matka.
 — Ale dla tego tylko, śmiejąc się rzekł jenerał, iż u mnie jest nieład; ja jeżdżę... mogą gdzie odkomenderować, lękam się.
 — Jakto? ciebie odkomenderować? dokąd?
 — Alboż ja wiem? odezwał się jenerał.
 — Może przeciwko swoim? podchwyciły obie kobiety, patrząc na Stanisława, który był tak spokojny, tak uśmiechnięty jak przed chwilą.
 — Ciebie to nie przeraża? zawołała matka.
 — Nie — odparł sucho — nie — bo w takim razie nie pójdę.
 — Podasz się do dymisyil krzyknęła matka, wyciągając ręce ku niemu radośnie.
 — W czasie wojny to niepodobno, prawo nie pozwala... rzekł sucho znowu Stanisław.
 — A więc cóż?
 — Nie wiem, zobaczymy! odezwał się jenerał.