Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/456

 Przeszedł się po pokoju parę razy i zwrócił ku Michalinie.
 — Zagraj mi pani co! zawołał nagle.
 — Zagrać! co? ale ja oprócz Boże Zbaw Polskę, nicbym nie potrafiła...
 — Wiesz pani co... nie możesz nie umieć téj pieśni, która ojcu mojemu towarzyszyła w boju... słyszał ją i wasz, pamięta, a łzy mu pewnie wyciska... Zagraj pani: Cześć polskiéj ziemi! cześć...
 Michalina na to niespodziane wezwanie pobiegła żywo do fortepianu, otworzyła go, ręce jéj zadrżały.
 — Nie — rzekła, nagłém wspomnieniem wzruszona bo Albin pieśń tę śpiewał dawniéj — daruj pan, nie mogę! I rozpłakała się. Stanisław, jakby się uląkł własnego żądania, począł ją przepraszać.
 — Ale to ja was winnabym przeprosić, odezwała się powoli Michalina... nie gniewajcie się, przyczyna we mnie... Nie odmówiłabym wam... ale dziś, dziś mi właśnie cośkolwiek zagrać trudno.
 — Dla czego?
 — Zostaw to pan przy mnie...
 — Rozumiem i nie potrzebuję pytać. Władek poszedł.
 — Pan wiesz...?
 — Domyślam się.
 Zamilkli... on przechadzał się znowu.
 — A! tak, panie Stanisławie, dodała lękliwym gło-