Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/469

 — Rąb go po żołniersku...
 — Jestem starym podkomendnym ojca a sługą jenerała Stanisława Zbyskiego.
 — Rosyjskiego jenerała! zmarszczył się Frycz.
 — Ale czekajże konsyliarzu... krótko a węzłowato, téj nocy mój pan uszedł do powstania...
 Frycz zerwał się z krzesełka. — Co ty mówisz? — Stary głową tylko kiwnął.
 — Trzeba, żeby się te, z pozwoleniem, szelmy... Moskale...
 — Bez pozwolenia... przerwał doktor.
 — Nie dowiedzieli o tém tak rychło, bo pogoń wyślą...
 — Złoty człowiecze! ściskając go, zawołał doktor. Kto ci dał ten rozum?
 — A Pan Bóg! odparł żołnierz... ale tu konsyliarzu bez twéj pomocy nic.
 — Zrobię, co zechcesz...
 — Słuchajże, rzekł zniżając głos Maciéj — gdybyś pan był chętny a bardzo ostrożny, a żeby nam obu posłużyło szczęście...
 — To co? spytał doktor.
 — Ale ba... tylko ja mówić nie śmiem...
 — Pal... a śmiało.
 — A nuż głupstwo...?
 — Korona ci z głowy nie spadnie.
 Maciéj się zamyślił, przystąpił do ucha doktorowi