Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/474

zostawić. Wdowa spojrzała bystro, na pamięć jéj przyszedł wieczór wczorajszy... porwała się, zaczęła ubierać, chciała natychmiast jechać na zwiady.
 — Maciéj tu zaraz będzie — odezwała się Misia... niech matka zaczeka.
 — Nie mogę, nie mogę, nie mogę — zaczęła żywo pułkownikowa... zlituj się, ja w niepewności godziny nie wyżyję.
 Michalina rzuciła się przed nią na kolana i objęła rękami.
 — Kochana, droga pani, matko, posłuchaj... pozostań spokojną dla niego... idzie o to, by nie— postrzeżono, by nie wiedział nikt, że go nie ma... On pojechał... tak...
 Spojrzała na bledniejącą...
 — Dokąd? przeciw swoim? zawołała ręce łamiąc matka...
 — Do swoich!! szepnęła, uśmiechając się Michalina.
 Na te słowa pułkownikowa, czując, że się jéj w głowie zawraca a siły ją opuszczają, padła na fotel, chwytając ręce Michaliny.
 — Cicho! na miłość Bożą! oprócz Macieja nikt jeszcze nie wie o tém, on jeden... a on, dając czas do ucieczki, ułożył tak wszystko, iż jenerał uchodzi za chorego...
 — Może on w istocie chory! krzyknęła matka.
 — Przysięgam pani, że tak jest, jak mówię, jenerał