Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/543

Dom był cichy i smutny, służący w przedpokoju czytał książkę pobożną..
 Jenerałowa nie mówiła po polsku, łamanym językiem kazała oznajmić, iż nieszczęśliwa kobieta, żądająca pomocy, prosi i zaklina gospodyni, by się z nią natychmiast widzieć mogła.
 — Ale pani nie przyjmuje nikogo!
 — Powiedz jéj — musi, powinna mnie przyjąć.
 — Mnie zakazano meldować...
 Jenerałowa dobyła woreczka, zapomniawszy, że się oznajmywała jako nieszczęśliwa żądająca pomocy i że — nie była w Moskwie. Sługa przerażony się cofnął na widok pieniędzy, — ale w téjże chwili bez namysłu i pytania jenerałowa rzuciła się wprost ku drzwiom, otworzyła je i wpadła do salonu. Tu nie było nikogo — z drugiego pokoju słaby głos zapytał — kto tam...?
 Marya śmiało odpowiedziała po francuzku — pani! — muszę się z tobą widzieć.. musisz mnie przyjąć!
 Na głos ten nieznany pułkownikowa zerwała się z krzesła i wybiegła.
 Dwie kobiety stały na przeciwko siebie, przybyła złożyła ręce jakby błagając miłosierdzia.
 — Musisz mnie pani przyjąć.. przychodzę w sprawie twego syna..
 — Mój syn!.. krzyknęła wdowa.
 — Bądź pani mężną.. twój syn był rannym, jest wzięty w niewolą.. jest w cytadeli.