Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/552

dwa pinczery, które je zastępowały. Pani jednego z nich ciągnęła za ucho a ten jéj zęby pokazywał... co ją niezmiernie bawiło.
 — Julio Fedorowno! odezwał się jenerał.
 — Co Osipie Francowiczu?
 — Julio Fedorowno, żeby ty mnie raz posłuchała.
 — Jak...?
 — I zrobiła o co poproszę...
 — Jeżeli potrafię... ale ty wiesz, że ja jestem taka głupia... wszyscy się ze mnie śmiejecie a co ja temu winna?
 — Julio Federowno, ogadujesz się, ogadujesz... ty tylko jesteś nieuważna...
 — Jaki pan dziś grzeczny...
 — Ale słuchaj, bo lękam się żeby kto z gości nie nadszedł. My dziś będziemy mieli bardzo znakomitą osobę, co bywała na carskim dworze, wielkiéj familii... bardzo złośliwa...
 — Kobieta?
 — Czyż się nie domyślasz?...
 — Ja się nie umiem domyślać...
 — Przecie mówię o Maryi Pawłownie. Ona tu jest jakimś przypadkiem w Warszawie... licho ją wie czego... Ale znaczenie ma ogromne i język ostry i pieniędzy wiele, trzy rzeczy, których ja się boję. Żebyś ty Julio Federowno nie powiedziała co przy niéj...
 — A cóż ja mam powiedzieć?