Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/558

żnych pism, dobył na ostatek arkusza z pieczęcią, rozkładając go tryumfalnie przed jenerałem.
 Gość popatrzał. — To prawda! rzekł... i sięgnął w téj chwili za mundur, wydostając z kieszeni podobny drugi arkusz z pieczęcią, który, trzymając w ręku, dał czytać Arsenowi. Twarz poczciwego Moskala mieniła się, silił się do uśmiechu, ruszał i nie mógł ruszyć ramionami.
 — Poszaleli! zawołał.
 — No, ja nie wiem... odparł cicho przybyły — ale wiecie — służba nie rozumuje...
 — A to śmieszna rzecz! jak Boga kocham! rzekł Arsen i dokądże...
 — No, dziś, rozumie się do cytadeli, a jutro was odprawię do Petersburga...
 — Po co?
 Nie było odpowiedzi...
 — Co wam znaczy przespać się w wygodnym pokoju, ja dla was przecie znajdę izbę porządną...
 — No! ale samiż powiedzcie, oni poszaleli chyba... głowy potracili! Ja im całe życie służę... sto tysięcy djabłów... a oni mnie do kozy pakują! mnie! kiedy? teraz, gdy ja im tu mógłbym wykryć najważniejsze w świecie rzeczy...
 Gość powtórzył raz jeszcze — służba i zabrał się do papierów. Wszedł pomocnik... Arsen rzucił się w krzesło, podparłszy na dłoni głowę — sam nie wie-