Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/667

 — Stanisławie Karłowiczu, westchnął, wszystko ma swój czas... jam już postarzał.
 — A czém się skorupka za młodu napije... wrzuciła jenerałowa.
 — Tego już na starość ma dosyć i nie połyka więcéj, dokończył kniaź.
 Potém jakby zwracając rozmowę: s
 — Państwo mają tu znajomych?
 — My? upiory? jakże chcecie? — odpowiedziała Marya — każdy od upiora ucieka... nie mamy żadnych...
 — A! Maryo Pawłowno, Stanisławie Karłowiczu, jeśli tak, na miłość Bożą... nie odrzucajcież stręczącego się wam starego znajomego i sługi.
 Złożył ręce.
 — To mybyśmy was o to prosić powinni — grzecznie ozwała się Marya.
 — Gdzież mieszkacie państwo?
 — Hotel Munsch..
 — Najdroższy w mieście, ale bardzo dystyngwowany... ja — dodał kniaź — po namyśle, po rachunku wyniosłem się z Hotelu na mieszkanie prywate... bardzo skromne. Ten nieszczęsny tytuł mój wszędzie drogo przypłacić muszę.
 Podniesiono kurtynę, kniaź wstał i pożegnał, wyszedł... Jenerał lżéj jakoś odetchnął. Ha, szepnął do żony, trudno to podróżować po świecie, gdy się dla