Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/778

z biedy. Dawniéj mógł on nawet konno jeździć i polować, ale dziś już musiał tylko mówić o koniach i myśliwskich swych dziełach wielkich...
 Przekonawszy się szlachcic, iż miał do czynienia z człowiekiem, który wcale do rozmowę i znajomości skłonności nie okazywał, postanowił nudne przerwać milczenie. Z jenerałem wszakże rozmowę począć nieznanemu nie było łatwo. Olbrzym ziewnął, chrząknął, poprosił o ogień, otrzymał go, podziękował i na tém się skończyło. Upór ten zaciekawił go.
 — Pan dobrodziéj do Lwowa? — spytał wreszcie.
 — Tak jest, do Lwowa.
 — O przenudnaż to droga z Krakowa, przenudna.
 Na to nie było odpowiedzi tylko pół uśmiechu grzecznego.
 — Wszystkie te, panie łaskawy, nowości djabła warte... a choćby i koléj żel zna. Zboże i woły wozić, zapewne, ale ludzi!!
 — Ma pospiech za sobą.
 — Komu pilno... Bywało — mówił podróżny — czwórka tęgich koni, człowiek jechał, jak chciał, wolno, prędko, sam u siebie w powozie gospodarzem...
 Przerwał nagle.
 — Pan dobrodziéj pewnie z za kordonu... nie tutejszy?
 — Tak, nie tutejszy jestem — rzekł jenerał... który i kłamać nie chciał i wygadać nie życzył.