Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/827

dobania w dramatach domowych, na przemiany osładzających i zatruwających życie.
 Mnóstwo było pięknych twarzy, lecz czy hrabina uroki z nich zdejmować chciała umyślnie, czy w istocie do każdéj przylgnęło w życiu coś... co ten urok zaćmiło... żadna nie uczyniła wrażenia na panu jenerale. Dowcip hrabiny małe także wywarł, o ile z chłodnéj postawy domyślać się było można... Draźniła ona do hołdów nawykłą piękną panią.
 — Powiedz mi pan — odezwała się nagle, wlepiając weń oczy i uśmiechając się nieco szydersko... gdzie pan i w czém zaczerpnąłeś tę zimną krew, tę ostygłą obojętność na wszystko, co go otacza? Żebyś téż choć ciekawiéj spojrzał na którą z tych pań...
 Jenerał odpowiedział także smutnym uśmiechem.
 — Długaby to była historya, gdybym ją chciał pani opowiadać, rzekł cicho — możem się urodził z krwią rybią, może w mrozach i lodach nad Newą wyziąbłem do ostatka, może chłodny po wierzchu iskierkę niedogasłą chowam głęboko pod popiołami... ja nie wiem.
 — A jabym bardzo wiedzieć chciała! zaśmiała się hrabina.
 — Któż pani broni zgadywać!
 — Tak, ale nie ma dla kobiety nic nieprzyjemniejszego nad to, gdy się omyli...
 W chwili, gdy nowe może przedstawienie wchodzą-