Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/89

 — Ten człowiek was nie kocha.
 — Ale ja kocham tego człowieka!
 — I tego wam dosyć?
 — Na dziś, jutro zobaczymy.
 — Ten człowiek się was wstydzi!
 — Ja sama wstydzę się siebie.. gniewnie odparła Marya Pawłowna — że was tak cierpliwie słuchać mogę. Co wam do nas dwojga, byście się między mnie a jego wsuwali?
 — Mnie was żal, Maryo Pawłowno.
 — A ja nie mam nad wami żadnéj litości... to darmo... i śmieję się... Co mi przynosicie więcéj za truciznę?
 — Nic więcéj — jenerał resztę przyniesie z sobą, obiecuje, że tu dziś będzie.
 Na lica jenerałowéj wystąpił rumieniec.
 — Za tę dobrą nowinę przebaczam wam wszystko... Mówił wam?
 — Tak jest... czuł, że ja tu przeciwko niemu świadczyć będę... chce się bronić.
 — Przecież raz winna wam jestem coś miłego?
 Przeszła się gospodyni po salonie i stojąc naprzeciw gościa, który wargi zagryzał do krwi — spytała —
 — Wy, co wszystko wiecie, musicie wiedzieć po co ona tu przyjechała?
 — Tak jest, Maryo Pawłowno, ja muszę wszystko wiedzieć, to moja siła... Tyle mogę tylko, ile wiem...