Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/915

wskiego kochamy wszyscy tęgo naszę ojczyznę polską... o! panie! u nas wszystkiém... ojczyzna!!
 Malwiński się uśmiechał...
 — Bo to tak powinno być — dodał — a kto jéj nie kocha... tego niech djabeł porwie.
 — Niech porwie — rzekł okularowy.
 Wkrótce jednak westchnął.
 — Państwo tu trochę pohulali? — zapytał, śmiejąc się.
 — My? a! nie! tak tam, przy jedzeniu się trochę popiło, ale to na polskie łby fracha... kilka buteleczek w dobrém towarzystwie...
 — A no, tak... widziałem, jak się ci panowie rozchodzili... a nawet para twarzy znajomych mi... dawniéj.
 — Jakto? znajomych panu? zkąd?
 — Kniaź Arusbek... z Petersburga i jenerał Zbyski.
 — WPan ich znasz? — podchwycił nastraszony ostatniém nazwiskiem, które powinno było być tajemnicą, Malwiński. — Cytże, cyt!
 — A! znam i wiem, że Zbyski tu pod cudzóm nazwiskiem — rozśmiał się człowiek w okularach.
 Malwiński popatrzał nań, poprawił włosów, skręcił wąsa i zamilkł.
 — Ja się nawet mocno zdziwiłem, zobaczywszy tu tego jenerała...