Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/916

 To mówiąc, zrobił minę kwaśną, tajemniczą, prawie szyderską.
 — A to czemu?
 Nie było odpowiedzi na zapytanie, Malwiński powtórzył:
 — Proszęż pana, dla czegoś się pan zdziwił?
 Nieznajomy pił herbatę, patrzał po ścianach... kiwał głową i zamiast odpowiedzi spytał:
 — Czy tu dobrze jeść dają?
 — Hę?? — podchwycił zdziwiony Malwiński — co?
 — Dobrze tu jeść dają?
 — Ale ja pytam — rzekł jeszcze raz uparty eksadjutant — czemuś się to pan zdziwił?
 — Widzisz pan, że mi tego nie wypada mówić.
 — To nie wypadało, z przeproszeniem, mówić téż, że się zdziwiłeś!
 — A no, to prawda, winowat — odparł mięszając ruszczyznę okularowy.
 Malwiński począł mu się przypatrywać ciekawie.
 — Cóż to, asindziéj ufności we mnie nie masz?
 — A! nie — rzekł nieznajomy — ja pana z reputacyi znam, jesteś pan jednym z sławnych szczątków wojsk polskich 1831 roku... oficerem, honorowym człowiekiem...
 — Więc cóż?
 Nieznajomy powoli wycedził:
 — Nie chciałbym panu czynić przykrości.