Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/945

 — Sam na sam? zapytał sługa...
 — Tak — ja sobie radę dam...
 — Kiedyż to ma być?
 — Ale jak być może najprędzéj.
 Lohndiener jeszcze raz popatrzył na kartkę mu podaną.
 — A gdzie ja księcia znajdę?
 — Kiedy?
 — Hm — tak, za godzinę lub nawet prędzéj, jeśli mi wolno użyć doróżki.
 — Wolno waćpanu użyć karety... przerwał kniaź... czego chcesz... Jednak przestrzegam, że tego jegomości wziąć nie będzie łatwo...
 — A! uśmiechnął się Lohndiener — a! proszę księcia — zapewne nie od razu, ale że wezmę go, za to ręczę, ma to jest sposób nieochybny...
 — Jaki?
 — Na Niemca... hm... nie byłbym pewny, czego użyć, ale na Rosyanina i na Polaka... mam nieochybny, niestety, bardzo prosty środek...
 Uśmiechał się dziwnie.
 — Książę się nie domyśla? spytał — to! jak najprościejszy w świecie — ładna twarzyczka... Trzeba, żeby była pięknie i starannie ubrana, niby skromna, młodziuchna... na koniec świata pójdą za nią.
 — Może młodsi! rzekł kniaź, ale starzy.
 — Nie, książę — wcale przeciwnie! rozśmiał się