Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/948

 Zrozumiał teraz, dla czego tak pięknie szanowny ziomek wyglądał. Wielką miał ochotę go zaczepić, nie było wszakże powodu... Szczęściem zażądał Zamaryn rosyjskiéj gazety, podano mu ją a kniaź wstał zaraz i podszedł ku niemu, pozdrawiając go po rusku.
 Blady Zamaryn podniósł oczy obojętne i ledwie raczył wymruczeć jakąś odpowiedź... Kniaź wszakże był zręczny, gdy chciał, i nie zraził się wcale tą oziębłością współziomka...
 — Wy tu już dawno jesteście w Berlinie...
 — Kilka tygodni.
 — Nie jesteście zdrowi?
 — Dla czego? I owszem! i owszem! czuję się zdrów — ale tu klimat wilgotny.
 — O! nasz daleko zdrowszy, zimno to zimno, ale sucho...
 — Tu bez absyntu na zachodzie obejść się nie podobna.
 Kniaź potakiwał głową.
 — Wracacie do Rosyi? spytał.
 — No tak... nie wiem jeszcze, kiedy.
 Zaczęły się pytania o główne osoby w Moskwie i Petersburgu... Zamaryn znał lepsze towarzystwo, ale je oddawna zaniedbał.
 — Tu nas Rosyan dosyć w Berlinie, zagaił kniaź, macie kogo znajomego?
 — Mało — rzekł lakonicznie Zamaryn...