Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/981

ani chcę ani mogę... Pragnę spocząć i pod słomianą strzechą przytulić dni resztę.
 Zawahał się nieco jenerał, ale zbolałe serce przemówiło... Tak — dokończył — miałem tę myśl, która mi się wszakże z każdym dniem zdaje mniéj wykonalną. — Zdala wszystko łatwe... Przybysz choćby jednéj narodowości zawsze włóczęgą jest i obcym... to darmo...
 Spuścił głowę na piersi...
 — Nie sądź waćpan tak źle o nas — porwał się żywo Mierzwiński, są trutnie, ani słowa, ale ludzi wiele i serca się znajdą...
 Ścisnął mu rękę.
 — Znasz waćpan pono Malwińskiego? spytał.
 — Widziałem go w Berlinie — odpowiedział jenerał, miał mi nawet tu towarzyszyć — lecz jakiś interes zaskoczył.
 — E! to pędziwiatr! pędziwiatr! to... płochy człek... gęba nieokiełznana...
 Jenerał, nie rozumiejąc celu tych wyrazów, zmilczał...
 — Przyznam się, dorzucił jakby powstrzymać się nie mogąc — przyznam się panu rotmistrzowi, że — że trochę gościnniejszego spodziewałem się, — nie mówię w tym domu — ale w Księstwie przyjęcia... Chłodno u państwa...
 Rotmistrz westchnął...
 — Chcesz, by ci ciepléj było? idź do małéj chaty chłopskiéj, idź do mieszczanina i do ubogiego dworku