Strona:PL JI Kraszewski Zagroba.djvu/10

44

nieodmawiaj mi jéj, głowę tracę, nie wiem co robić.
 — Coż to takiego? słucham Pani! ale nadewszystko zaczynajmy od początku.
 Nachyliła mi się do ucha.
 — Doktorze! Anielka się kocha!
 Osłupiałem — W kim? gdzie? jak?
 — Oczy matki nie zwodzą! to wielkie nieszczęście dla mnie. Już miesiąc patrzę z uwagą, jestem tego pewna. Wzięłam na siebie nareście zasięgnąć waszéj rady.
 — W kimże przecie? — dodałem —
 — W młodym Januszu Silnickim —
 — Powiedzże mi Pani, kto to jest? spytałem, bom go tu zaledwie kilka razy widział u państwa i nieznam wcale.
 — Nikt już pewnie lepiéj nie wié, co tylko o nim wiedzieć można — odpowiedziała żywo zawsze matka. Mogłabym jego biografiją napisać, takem się wyuczyła jéj od niejakiego czasu — chłopiec bardzo majętny.
 — Tém lepiéj.
 — Ślicznie wychowany —
 — Tém lepiéj.
 — Bardzo pięknego prowadzenia —
 — Winszuję Pani.
 — A! nie winszuj mi proszę —
 — Rodzice ludzie uczciwi i dosyć pokaźni.
 — Wszystko dobre.
 — Syn Ekonoma! dodała — załamując ręce