Strona:PL JI Kraszewski Zagroba.djvu/14

48

wiedział — potarł czoło, pochodził po pokoju i dodał siadając a bijąc mnie po kolanie.
 — Wielkich rodzin, wielkie obowiązki!
 — Wszystkich ludzi, kochany Prezesie —
 Uśmiéchnął się —
 — Wy tych naszych obowiązków nie znacie.
 — Przyznam się, że nie pojmuję, jakiebyście mieć mogli wyłącznie?
 — Obowiązki względem pięknego imienia i świetnéj przeszłości. Jestto spadek, którego marnować grzech wielki.
 — Należy go powiększyć prawdziwie wielkiemi czyny — dorzuciłem.
 Prezes znowu się uśmiéchnął litościwie.
 — To nic, rzekł, ale przelać trzeba imie i pamiątki komuś, aby niezgasły.
 Rozśmiałem się, — zawsze ci Prezesie syn w głowie.
 — A gdybym go miał?
 — Będziesz go mieć!
 Spójrzał mi w oczy — jakby mówił —
 — Co to jest?
 — Zięć a syn, dodałem, to prawie jedno.
 Prezes począł świstać i ruszać ramiony.
 — Gdyby był Zagroba! rzekł cichutko —
 — Prezesie! Prezesie! zawołałem — proś Boga aby był uczciwy człowiek, aby z nim Anielka była szczęśliwą, nie żeby był Zagroba.
 — Waćpan mnie nigdy niezrozumiesz...
 — Aż nadto cię pojmuję — ale na miły Bóg