Strona:PL JI Kraszewski Zagroba.djvu/21

55

że Wawrzyniec miał ogromną brodawkę na prawém uchu, która mu porastała od dzieciństwa białym włosem; wié —
 Ruszyłem ramionami.
 — Waćpan jesteś demagog! zawołał.
 Rozśmiałem się serdecznie.
 — A koniec końców, to niepospolity młodzieniec. Co za takt, jaka wytrawność, jaka zimna krew!
 — Prezesie! w młodym ta przedwczesna krew zimna, niedobrze wróży. Może być i serce kamienne. Nie lubię, gdy młody trochę nie szaleje.
 — Waćpan jesteś exaltowany!
 Gdyśmy rozmawiali, Anastazy poszedł i usiadł przy Anieli, która go z uśmiechem bawiła, ale oczami szukała Janusza, który, schwycił kapelusz i wyniósł się prędko.
 — Patrzaj, rzekł Prezes, przysiadł się do Anielki — co to będzie za para!
 — Już o tém myślisz!
 — A! i nie od dziś!
 — Prezesie! mówmy serjo. — Gotów jesteś poświęcić dziecię — rozpoznaj że go lepiéj, zmiłuj się —
 Stary prawie się obraził na to.
 — Waćpan mnie masz za głupca konsyliarzu, albo za człowieka bez serca! Jużciż nic nie robię na wiatr i po szalonemu? ale ten młody człowiek, to fenomen!
 — Wié, że Wawrzyniec miał brodawkę na