Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/114

 — Przyznaj się pan, żywo i jakby śpiesząc się poczęła Teklunia: pana wypędziła z Warszawy jakaś awanturka miłosna?
 Rozśmiała się; on spojrzał w jéj oczy z zachwytem, a nie darmo był szambelanem końca XVIII w.
 — Patrząc na panią, rzekł, traci się pamięć przeszłości, przyszłości... i... nie pyta. Za to ręczę, że w téj chwili jedna tylko miłość zdaje mi się możliwą.
 Obcesowo się wyrwał, ale oczy okrutnie go wyzywały, spuścił wejrzenie, był pewny ukarania za zuchwalstwo. Ale — o cudo! — figlarne ustka spytały:
 — Jaka? ale jakaż? radabym wiedziała.
 — Jabym się rad przyznał, ale nie mogę.
 — Dla czego?
 — Boję się.
 — Jak mężczyzna przyznać się może do strachu?
 — W pewném położeniu strach jest dowodem uszanowania...
 — A ja myślę, przerwała piękna pani, że uszanowanie należy tylko siwym włosom.
 Poczęła się śmiać jakoś konwulsyjnie. Szambelan był zmieszany. O trzy kroki chodził poczciwy mąż Tekluni i słuchał jéj śmiechu, a dusza mu się radowała.
 — Nie powiesz mi pan o jakiéj miłości wspomniałeś?
 — Nie, dziś nie powiem... może kiedyś... westchnął w akompaniamencie.
 — Czy ten sekret powinien zestarzeć nim się zużyć potrafi? zapytała Teklunia.
 — Tak, bo zdaje mi się, mówił szambelan, że łatwiéj będzie uwierzyć w niego, gdy czas przekona o jego prawdziwości.
 — Z panów nikt nigdy nie mówi prawdy!
 — Pani tego doświadczyłaś? spytał Grodzki nagle.
 — Ja, nie, pan wiesz, bom mu to pierwszym razem mówiła.
 — A ja, wtrącił szambelan, każde jéj słówko pamiętam.
 — Pan wiesz, żem się wychowywała w kla-