Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/140

mość przybyłeś? czego chcesz?
 — A waszmości co do tego? rozśmiał się Czokołd. Ciekawość niepotrzebna, jam nie student a waść nie prefekt, żebym mu się tłómaczył... Co to jest?
 — Mości panie, groźnie przerwał mężczyzna: mówmy po ludzku... Możeby się znalazły środki prawne postąpienia z waszecią inaczéj... Mówię do was po ludzku, raczcież mi dać odpowiedź.
 — Czy żeby do kościoła przyjść, potrzeba u was pozwolenia?
 — Tak! tak! nabożny świętoszku... do kościoła! a po cożeś zagadnął starościnę?
 — Powtarzam, co wam... co wam do tego? wybuchnął Czokołd.
 — Jestem starszym sługą starościny, niemal jéj opiekunem z dawien dawna, począł stary; wiesz o tém waszmość dostatecznie, porządek tu wszelki do mnie należy.
 Na to Czokołd nacisnąwszy czapkę na uszy odpowiadać już wcale nie chciał, odwrócił się i z wolna szedł ku bramie dziedzińca, ale stary nie śpiesząc krok w krok za nim postępował.
 — Słuchaj waćpan, rzekł: bannitą jesteś, mogę cię ująć i uczynić z tobą co mi się żywnie podoba; nie draźnijże mnie i nie przywódź do ostateczności, stój i gadaj kiedy proszę.
 — Albo ja ci to bronię wziąć mnie jako bannitę, a choćby popróbować co gorszego? No,