Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/148

ko, potém przeszła się razy kilka po komnacie, przystąpiwszy blizko do starca, spytała:
 — Widzieliście go?
 — I mówiłem z nim...
 — Cóż? co? czego chce?
 — Zawsze ten sam... Podstarości ręką rzucił. — Zagrozić musiałem...
 — Żądał czego?
 — Urągał tylko... widać próbował, czy się zobaczyć nie może.
 — Po cóż tu przybył? nie mówił? poczęła starościna.
 Starzec milcząc ramionami dźwignął: — Niech jaśnie pani będzie spokojną, uciecze on i nie pokaże się więcéj choć zuchwały; wie on, że bannitą jest i że ja go nie poszanuję... Starliśmy się nieźle, aż uciekł.
 — Odjechał?
 — Nie — zdaje mi się do gospody tylko uszedł...
 — To źle, cicho zawołała starościna: jam się pomiarkowała — jego należało wpuścić i mnie się saméj z nim rozmówić.
 — Uchowaj panie Jezu! przerwał podstarości: ani on wart tego zaszczytu, aniby to dla pani było z dobrém... Żadnego nie ma pomiarkowania w mowie... złość i żółć w nim gra...
 Potrząsł głową.
 — Ja wam powiadam, że chłodno, rozważnie trzeba było tu prosić; możeby mnie zoba-