Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/15

związanego żywego rzucili na tego, który już zastygał i drugiego co chrypiał dogorywając. Daléj krzątano się przy wozie, stały konie, ten co był przywiązany z tyłu i dwa Czokołdowe, wąchając się a strzygąc uszami. Sam szlachcic o mało nie jak prosty chłop z ludźmi podróżnemu pomagał, a dokładając ręki, gwarzył i pytał.
 — Jakżeście się u kaduka w nocy tu dostali?
 — Przez moją niepotrzebną ambicyę, odparł pan Cieszym. Nie lubię lada jako nocować i lada strachowi ulegać. Chcieli mnie tą drogą i węgierskimi zbójami natrwożyć, wziąłem przewodnika z karczemki. Ten mnie tak ładnie zawiódł...
 — Zkąd?
 — Z karczemki u Czorsztyna, rzekł sługa.
 — Gdzie złodziejska przystań właśnie, odparł Czokołd: no! dobrzeście się wybrali. A kogoż to wam dali na prowodyra?
 — Chłopa ze Sromowiec.
 — Ani chybi musiał Jonasz być, szepnął szlachcic, a to szajka cyganów i włóczęgów, która na gratkę tylko czatuje. Ale im się dobrze dostało, trzech stracili.
 Podbiegł Czokołd ku rannemu a związanemu.
 — Ilu was było? gadaj! spytał nachylając się ka niemu.
 — Idź precz stary czorcie! zaryczał zbój: jeszcze ci oni, co zostali, kości policzą.
 — Albo ja im! rozśmiał się pan Jan. Zobaczymy, na dwoje babka wróżyła.
 — Proszę pana, przerwał woźnica, który konie uspakajał i uprząż poprawiał: ile ja mogłem zmiarkować, musiało ich być bodaj do dziesięciu, za pierwszym strzałem kule świstały niczego.