Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/159

stąpiła niby zdumiona i przestraszona do samego stolika, oparła się na nim i starała się podróżnemu bliżéj przyjrzeć.
 — A pan dawno w Ćwikłach? spytała.
 — Ja? od kilku dni w gościnie, przybyłem ze stolnikiem.
 — A! a! to pan pewnie, co mu, powiadają, życie od zbójców ocalił?
 — Zgadliście, rzekł Czokołd, ja sam.
 I westchnął.
 — I mieszkać tu pewnie będziecie? potrząsając głową odezwała się kobieta.
 — Może jakiś czas, rzekł Czokołd.
 Zbliżył się też i gospodarz, którego twarz ożywiona rozmaite wyrazy przybierała z kolei. Nienawykły był snadź kryć się z myślą i uczuciem, więc mu one zaraz pisały się dobitnie w oczach i ustach. Zdawał się zdumiony, przerażony, uradowany, niedowierzający i niecierpliwy. Prawie to samo uczucie zdradzało oblicze Magdusi.
 — Jak Boga mego kocham, szepnęła cichuteńko pochylając się do męża: podobniuteńki...
 — Ja to z głosu zaraz... poznałem.
 Zamilkli. Czokołd tymczasem poziewał niby zmęczony.
 — Panu się pewnie i posilićby chciało, rzekł Gabryś, a tu u nas w nocy tak prawie jak nic nie ma. Żonaby jaj zgotowała, ale nim ogień nałoży, nim woda zawre...
 — Dajcie mi suchego chleba i soli, rzekł Czokołd.
 — To możeby wódki kieliszek?