Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/162

 — Nie, na granicy Węgier.
 — No! toć kawał, choć z Węgier też do nas z olejkami przychodzą.
 — A pan tam dawno? szepnął Gabryś.
 — Będzie lat dwanaście.
 Trącili się łokciami.
 — Słyszysz! zawołała kobieta, jak obszył. Ino ty już nic nie mów, a daj mi się rozgadać, ja dojdę.
 I poczęła głośno, patrząc mu w oczy:
 — Pan tu wprzódy nigdy nie bywał?
 Czokołd mimo smutku na pół się uśmiechnął. Uśmiech ten pochwyciła kobieta i z krzykiem zawołała:
 — Jak Pana Boga kocham, pan Jan!
 Gabryś rzucił się ku niemu.
 — Jam go poznał po głosie... Panicz! panicz!
 — Cicho! na Boga, cicho! odezwał się Czokołd; może kto ciekawy słuchać pod oknem.
 Ale oboje gospodarstwo cisnęli się już do niego z gorącością ludzi, w których serce wspomnieniem odżyło. Magdusia chciała go w jedną, Gabryś w drugą rękę całować.
 — O Jezusie ty mój! co to się z nas musiało porobić, kiedy pan tak, nie mówiąc złego słowa, postarzałeś.
 — Cicho! cicho! rzekł Czokołd: wszyscyśmy zarówno posunęli się, a wy mniéj niż ja.
 Magdusia machinalnie poprawiła chustkę na głowie i westchnęła.
 — Wam ten czas przeszedł na własnym zagonie, w waszéj staréj chacie; ja nie miałem domu, byłem i jestem włóczęgą... lepsza jeszcze była wasza dola od mojéj doli.
 Oboje gospodarstwo płakali.
 — Umyślniem do was zajechał, rzekł Czokołd, ale nie trzeba, by o tém ludzie wiedzieli;