Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/191

 — No! no! chłopca mi nie psuj... rozśmiał się stolnik, przechodząc łatwo do wesołego usposobienia.
 — To mój najlepszy przyjaciel! krzyknął Pawełek, obejmując za szyję Czokołda... On mnie nigdy nic nie odmawia i takich uczy sztuczek...
 — Znać, że własnych dzieci nie miał — rzekł stolnik, bo i takich uczy, które łatwo tragicznie się skończyć mogą...
 — Ale cóż znowu! począł Czokołd — ja...
 Szczęściem wśród rozmowy nadeszła Teklunia i wrzuciła w nią znowu Warszawę.
 — No — Lambercie — jedziemy na zimę...
 — Dokąd?
 — Do stolicy...
 — Ani myślę — co za nagła chętka! zawołał Cieszym — tobym sobie dopiero biedę kupił! Jabym się tam jedném ubieraniem i ceremoniami zamęczył! A cóż robić z Pawełkiem!... ale... dajcie mi pokój!
 I zatknął sobie uszy palcami.
 — No, to siedzimy na wsi, i ja choruję całą zimę, rzekła stolnikowa: mniejsza o to.
 — Ależ boś sobie głowę nabiła! szepnął mąż... Jakżeby ci nie żal było porzucić i dom i sąsiedztwo i naszych miłych teraźniejszych gości... boć przecie ani szambelan, ani kochany Czokołd z namiby się nie wybrał...
 Ci obaj zmilczeli.
 — E! e! szambelana tybyś Lambertku namówił, bo ja do niego szczęścia nie mam...
 — Nie śmiałbym... rzekł gospodarz.
 — Wszak roboty zimą się zatrzymają, wtrącił Czokołd, — i ja myślę, że szambelan dałby się wciągnąć...
 — A wy? zapytała Teklunia.
 — A ja tam po co? pani dobrodziejko, śmiejąc się zawołał szlachcic, już dziś ani ja z mia-