Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/226

podwójnie szczęśliwie, że pani dobrodziejka z nami.
 — Ja tu pewnie długo nie zabawię.
 — A po co się śpieszyć? westchnął Czokołd. Przez sam obowiązek kuzynowski trzeba stolnika rozrywać... bo... bo kto to może wiedzieć, co z tego będzie.
 Wdowa spojrzała nań.
 — Jakto? proszę pana...
 — Czy mogę mówić otwarcie, jako z siostrą zacnego stolnika?
 Wdowa się zawahała, jakoś do przyjmowania zwierzeń zbyt poufałych nie miała ochoty... zmilczała więc.
 — Wiedz pani, mówił daléj, jak gdyby potakującą odebrał odpowiedź szlachcic, — tu, jak się zdaje — większe się rzeczy gotują, niż z pozoru sądzićby można... Trzeba znać ten ród, z którego pochodzi nasza stolnikowa. Kubek w kubek matka... a téj życie było bardzo burzliwe. Obawiam się i o nią.
 Wdowa z głową spuszczoną milczała ciągle.
 — Pani widziała szambelana? zapytał Czokołd.
 Podniosła oczy zarumieniona kobieta i bardzo skłopotaną twarz, na któréj niepokój się malował.
 — Stolnik nie wie nic, ciągnął daléj rezydent: nikt nie wie nic, ale ja coś wiem, i pani potrzeba żebyś wiedziała o tém. Szambelan bałamuci stolnikową.