Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/237

 — Żyje dziecko... żyje... ale płacze! o płacze!...
 — Mogęż ja je odzyskać? spytał Cieszym.
 — A czegoż człowiek nie może kiedy chce i szuka? mruknęła kobieta... Ale to niełatwo! niełatwo...
 — Czegoż do tego potrzeba? rzekł stolnik.
 Horpyna schyliła się... Znowu potrzeba było czekać na odpowiedź długo.
 — Czego trzeba! Bóg jeden wie czego potrzeba — szepnęła ledwie dosłyszanym głosem. Kto przeważy i porachuje sprawiedliwość bożą? Może albo z waszéj, albo z ojca waszego przyczyny wylało się dużo łez, a dziś je oddać musicie z nasypką. Kto to wie! Insza ludzka, a insza boża sprawiedliwość... my tego nie rozumiemy...
 — Jam nikomu dobrowolnie łez nie wycisnął — rzekł stolnik. Świadczę się sumieniem...
 — Jeśli nie wy, to może ojciec, albo dziad... mruknęła Horpyna.
 Stolnik głęboko się zadumał...
 — Ale dziecko żyje? powtórzył pytanie.
 — No — żyje...
 — Daleko?...
 Kobieta zwróciła się podnosząc głowę o ile jéj dozwoliło kalectwo... i badać zdawała się niebiosa... okręciła się w koło, na zachodo­‑południe podniosła kij i rzekła:
 — Daleko dla pieszego, dla konnego nie bardzo, a dla ptaka nieopodal, a dla wiatru to i blizko... Kto to wie?
 — Moja stara... rzekł stolnik podając jéj dobytego talara, którego ona odsunąwszy się szybko odtrąciła z widocznym wstrętem, wołając:
 — Nie — nie!
 — Moja stara, poradźcie mi proszę! poradźcie, co mam czynić, aby mój skarb odzyskać?