Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/355

 — Bo to są trutnie... porzucili mnie, żem znużony pracą trochę dłużéj zasnął, pojechali przodem, tymczasem ten sam wpadł mi w ręce... przybył do karczmy... ale cożem miał zrobić?...
 — Co? gonić go.
 — Dobrze mówić, ojcze kochany. Ten prawie że z konia nie zsiadł, a mój był nieosiodłany...
 — A oklep nie łaska?
 — Samemu! toć mi się odgrażał, że jak psu w łeb palnie...
 — Byłby chybił...
 — No — nie myślałem próbować.
 — Gadałeś z nim?
 — Godzinę.
 — Godzinę! zawołał Cieszyn, godzinę! I przez godzinę nie wymyśliłeś sposobu, aby go wziąć...
 — Jak? gołemi rękami jeża! zapewne... ojcze kochany... nie było sposobu... alem z wieścią przyleciał...
 Cieszym ręką machnął.
 — Co mi po niéj! zawołał — wszak dziecka z sobą nie miał?
 — Ani śladu... Sam był konno.
 Tak się urywana zawiązała w ganku rozmowa, ale też wkrótce wyczerpała, bo Oxtul opisawszy aż do pętelki strój i minę nieprzyjaciela, nakłamawszy na rachunek rozmowy, osta-