Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/360

decznego, pocałowania jéj w rękę, siadł zadumany nie spojrzawszy nawet w jéj niebieskie oczy.
 — Co mu się stać mogło? spytała się w duchu wdowa: jest jakiś inny...
 Nie śpieszyła się wszakże z badaniem go, bo była aż nadto pewna, że człowiek wygada się jéj sam nieproszony. Znała z tego Cieszyma, iż nic w sobie utrzymać nie mógł. Ciekawie spojrzała po razy kilka i przekonała się, że się nie omyliła. Stolnik był pod ciężarem jakiéjś wiadomości, która go zmieniła od wczoraj.
 — Czy nie jesteś chory? spytała podając mu kawę.
 — A! nie! chory? nie! nie jestem, nie czuję się chorym! westchnął Cieszym.
 — Coż ci jest? przyznaj, żeś dziś inny.
 — Inny? nie wiem, jestem tylko przybity.
 — A! mężczyzna powinien znosić mężnie wszystko.
 — Powinien, odparł stolnik, nie przeczę, ale się siły wyczerpują i często obowiązkowi podołać trudno.
 — Nic się przecież nie stało, bo że Oxtul spotkał się z tym nigodziwym... nie zmienia to położenia ani na gorsze, ani na lepsze.
 Stolnik oczy na nią podniósł.
 — Kochana Maryniu, rzekł, do pełnego naczynia dość kropli, ażeby się rozlało; a jeśli tą kroplą jest żółci odrobina? jeśli ta kropla