Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/391

milkł. Pod stolnikiem ze wzruszenia nogi drżały, wsparł się o ścianę.
 — Mówmy po ludzku, rzekł powoli: co masz za cel? czego pragniesz? Zdajmy się na arbitrów, niech nas rozsądzą.
 Czokołd jak gdyby się namyślił, nagle odkrył twarz zasłonioną.
 — Co arbitrowie sądzić mają? zawołał. Sprawy między nami nie ma żadnéj. Ja przyjaciół nie mam, ja pretensyi uzasadnionéj do waćpana mieć nie mogę. Ja nie wiem czego chcesz! Daj mi pokój!
 — Czokołd! przerwał Cieszym — to nie jest ludzka odpowiedź; mówmy po ludzku i po chrześciańsku, jeśli nie możemy po bratersku.
 — A śliczne mi braterstwo! kaimowskie! rozśmiał się głośno więzień.
 — Ależ po ludzku! po ludzku! powtórzył stolnik. Człowiecze! mów czego chcesz?
 — Ja, od ciebie? A no, nic! nic!
 — Gdzież dziecko moje?
 — Widzisz, że go nie mam... nic nie wiem...
 — Coś z niém zrobił?
 — Jaki dowód, żem ja miał z niém coś zrobić?...
 — Ależ Gabryś ujęty, wszystko wyśpiewał! zawołał Cieszym.
 — Tak, może swoją zbrodnię na innego zrzucił; ja nie wiem nic.
 Obaj zamilkli i patrzali na siebie przez chwilę.
 — Cóż tam panie stolniku, drwiąco spytał Czokołd: jak z panią Duńską idzie?