Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/481

i już miał bryznąć surowiéj, gdy sobie przypomniał pokrewieństwo.
 — Pan znałeś mojego ojca? zawołał Paulin.
 — Ojca! alboż to ma być...?
 — To mój ojciec i dziwnie podobny... Uprosiłem go, że będąc w Warszawie, dał się Grassemu malować...
 — Ojciec! toby był ojciec wasz! ale ten, którego ja znałem, a którego ten wizerunek niewątpliwie przedstawia... nie był żonaty, o ile wiem...
 — Owszem... musiał się ożenić późniéj niż go pan dobrodziéj znałeś...
 Stolnik przecierał oczy zdumiony, niespokojny, rozgorączkowany...
 — Przepraszam cię, mój kochany gospodarzu, zawołał nagle: jeśli mi co dobrego życzysz... uczyń to dla mnie, odsłoń mi piersi... prawy bok, prawy bok! na rany Jezusowe! prawy bok!
 I jak leżał w łóżku, schwycił się w koszuli przypadając do Krajewskiego... który zbladły stał zdziwiony i drżącemi rękami rozpinał ubranie...
 — Jest blizna na prawym boku! czy masz bliznę?
 — Mam.....
 — Mój syn! mój syn! Pawełek! krzyknął przeraźliwym głosem stolnik, i jak długi padł na ziemię. Oxtul pośpieszył szczęściem głowę podtrzymać, aby nią o posadzkę nie uderzył...