Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/487

wiedzieć, a doprawdy sama nie wiem. Kochasz Paulina? Mów, ale mów mi otwarcie.
 Astrea się zarumieniła, ale nie okazała nadzwyczajnego zdziwienia ani niepokoju.
 — Mów, czy kochasz Paulina...?
 — A gdybym go kochała? spytała córka z uśmiechem.
 — To ci muszę powiedzieć, że z tego kochania nic nie będzie...
 — Doprawdy?? dziwnym głosem odpowiedziała dzieweczka: doprawdy? a dla czego? czy co jest przeciwko niemu?
 — Nie ma nic! jest dobry, jest miły, jest mądry, jest piękny, wszystko co chcesz... ojciec i ja kochamy go jak syna... a przecież ty za niego pójść nie możesz?
 — Więc cóż to za zagadka? czy mama sobie żartuje?
 — Uzbrój się w odwagę, i chodź tu, nastaw ucho, bo jeszcze o tém głośno mówić nie można... Paulin jest — rodzonym twoim bratem, tym Pawełkiem który był zginął...
 Dziewczę stanęło strwożone jakieś, zmieszane, i załamało ręce...
 — Wprawdzie nie będziesz już jedyną naszą dziedziczką, i w sercu naszém masz teraz rywala, ale starczy ono na was dwoje i majątek też...
 — Paulin... mój... brat!! powtórzyła wolno Astrea... mój brat...
 Chwilkę jakąś zdawała się walczyć z sobą, potém milcząca rzuciła się matce na szyję i szepnęła:
 — Paulin jest moim bratem!... takie rzeczy niesłychane, nas... mnie tylko spotkać mogły...
 Uściski matki ułagodziły pierwsze bolesne wrażenie; potém zamknęło się serce dziewczę-