Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/136

 — Powinienem był być u niej — dodał — a przyznaję ci się — odkładam, zwłóczę... tak mi to ciężko...
 Wstał od stołu Wilski, i zbierając się widać na szczersze wyznania, długo ociągał z niemi. Coś go od nich wstrzymywało, choć dusznie potrzebował się wyspowiadać.
 Stanął potem przed Olesiem i popatrzywszy nań, rękę mu podał do uścisku.
 — Ja cię kocham i ufam ci — odezwał się. Między nami mówiąc... to stosunki moje z hrabiną, dziś, więcej niż kiedy, wymagają oględności...
 En tout bien, tout honneur (tu się mocno zakrztusił) — byłem zawsze grzecznym i czułym dla pięknej hrabiny, za życia kochanego mojego hrabiego, i po jego śmierci, ale — nie myślałem o żadnej konkiecie...
 Oleś uśmiechnął się, począł bębnić palcami po stoliku i wtrącił.
 — Przedmowa mi nie potrzebna — mów odrazu... o co idzie.
 — Boję się czy hrabina nie wyobraża sobie że ja... jestem w niej zakochany...
 Oleś kiwał głową — Wilski zmilczał trochę.
 — Mów dalej — rzekł a bądź szczerszym... słowo ci daję, że ślepy nie jestem, a no gdzie trzeba udawać ślepego — umiem... Mów, jakbyś z sobą mówił, nie ze mną.
 Wilski się zarumienił.
 — Vous êtes méchant — rzekł... tegom się po tobie nie spodziewał.
 — A ja po tobie, takich kołowań, gdy sami z sobą mówimy na osobności... ale — kończ... Czy chciałbyś uniknąć spotykania z hrabiną? trochę ostudzić dawne stosunki?
 — Coś nakształt tego — przebąknął nareszcie Wilski — ale mnie dobrze nie zrozumiałeś. Hrabina jest ładna, jest na swój wiek, bardzo nawet piękna, miła, ujmująca, niebezpieczna... Łatwo teraz, owdowiawszy, mógłbym się dać wziąść za serce i...