Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/151

 — Ja ją widziałem teraz, po latach dwudziestu, jest czarującą!
 Okoszko ze śmiechu przeszedł do gniewu.
 — Dajże ty mi pokój! to już — z pozwoleniem fiksacya. Ta kobieta nie warta, chyba takiej lalki drewnianej, pozłacanej, wśród jakich obcuje. Człowiek zdrów, przy pięciu zmysłach nie ślepy — nie powinien mieć takich fantazyi.
 — Tak — nie powinien, a gdy je ma?
 — To go do czubków — rzekł łowczy. — O tem mi nie mów. Tfu! — splunął. Powiedz mi co o sobie. Plotą żeś się dorobił fortuny.
 — To prawda?
 — Tak? uczciwie...
 — Nie mam niczyjej krzywdy na sumieniu.
 — Hm? a jakże u licha mogłeś tyle nagromadzić przez czas, gdy inni zarabiając w pocie czoła, i dziesiątej może części nie zyskali.
 — Tak? ja stałem u źródła.
 Łowczy się zamyślił.
 — Tak i asindziej łowiłeś sakiem, a oni przetakiem. Może to być! Cóżeś ty tam zrobił parę kroć?
 Zeller się rozśmiał.
 — Tak — dochodu.
 Łowczy za głowę się wziął.
 — Nie — to coś już szatańskiego w tem jest.
 — Najprostsza to była rzecz w świecie. Handel pieniędzmi jednych bogaci, drugich niweczy, mnie się udało.
 — Tak — to coś jak na loteryi?
 — Prawie.
 Poszli dalej ulicą.
 — Co myślisz robić? — spytał Okoszko — to ciężar, tyle majątku — człowiek ma jedną gębę i jeden żołądek, po co mu tyle?
 — Kupiłem tu już majątek.
 — A! to dobrze — rozśmiał się Okoszko, to już możesz być pewny, że cię fortuna nie zwycięży, będziesz sobie powoli ją tracił, bawiąc się w obywate-