Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/190

 — To ci go winszuję — voilà tout, — krótko odpowiedziała hrabina i oparłszy się na ręku, wlepiła oczy w okno...
 Przyjaciółka stała jeszcze przed nią, pierścionki sobie poprawiając na palcach; z politowaniem poglądając na Maryę — ale ciągle spokojna.
 — Jestem dziś w okropnym humorze... rzekła... tak mi cię żal!
 — Ty, miała byś się ulitować nademną... cicho szepnęła hrabina.
 — Maryniu! Proszę cię — mów otwarcie — kąsasz mnie nielitościwie... Mów, proszę... com ja ci winna...
 — Ja ci powtarzam — spytaj sama siebie...
 Irena się rozśmiała...
 — Tragiczną dziś jesteś!
 Jakiś czas trwało surowe milczenie, hrabina ciągle patrzała w okno. Irena chodziła po pokoju i bawiła się pierścionkami...
 Nagle, Marya chusteczką ucisnęła powieki, wstała żywo, podeszła kilka kroków, ręce jej złamane opadły na kolana...
 — Ireno! Ireno! — zawołała — mogłażem się ja tego spodziewać po tobie...
 — Czego?
 Z rozpaczą niemal odwróciła się Marya...
 — O co ci idzie — poczęła żywo jenerałowa — musisz mnie przecie powiedzieć, ja na to czekam...
 — I nie wiesz.
 — Nic a nic... z uśmiechem dziwacznym odezwała się Irena — nic a nic...
 — To już przechodzi miarę! — krzyknęła podniesionym głosem, zapominając się gospodyni... — Pod oczyma mojemi, w domu moim, zdradzasz mnie najhaniebniej, kokietujesz tego lekkomyślnego człowieka bez serca... oziębiasz go dla mnie, wyrywasz mi jedyny ratunek, zbawienie, nadzieję — ty — dla której to nic nie stanowi może, oprócz dogodzenia fantazyi jakiejś — i pytasz mnie — udajesz...
 Jenerałowa słuchała wymówek cierpliwie.